Studium o pedagogice kultury fizycznej
Producent: Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie
Studium o pedagogice kultury fizycznej Jerzy Nowocień Celem książki jest przedstawienie osiągnięć pedagogiki kultury fizycznej, także ukazanie kontrowersji wokół jej problematyki. Jej treść stanowi próbę uogólnienia dotychczasowego dorobku naukowego w zakresie pedagogiki kultury fizycznej. Pedagogika kultury fizycznej jest ujęta w konotacjach z pedagogiką kultury. Jest to podejście nowe. Dotychczas te dwie subdyscypliny rozwijały się obok siebie, chociaż korzystały m.in. z wspólnych metod i technik badań. W rozwoju kultury wyodrębnił się nowoczesny nurt - edukacja kulturalna. Koncepcja edukacji kulturalnej dziedzicząc tradycyjny optymizm pedagogiki kultury ma umocnić rolę kultury jako źródła rzeczywistości tworzonej przez ludzi, jako podstawy tzw. kapitału ludzkiego decydującego o humanistycznym wzbogaceniu wszystkich ludzkich działań. Analogicznie, w pedagogice kultury fizycznej wyodrębniły się dwa nurty: edukacja fizyczna i edukacja olimpijska. Edukacja fizyczna w tradycyjnym ujęciu obejmuje funkcje wychowania fizycznego, takie jak stymulacja, kompensacja, adaptacja i korekcja, ale też zgodnie z nazwą przyjmuje obecnie szerszą perspektywę wychowawczą. Edukacja jako podstawowe pojęcie w pedagogice obejmuje ogół wielowymiarowych działań oraz procesów służących wychowaniu i kształceniu osób czy grup społecznych. Tak właśnie jest w odniesieniu do wychowania fizycznego, a wtedy korzystniejsza i wyrażająca pełnię istoty procesu pedagogicznego jest nazwa edukacja fizyczna, ukierunkowana w wyższym stopniu na wychowanie niż kształcenie. Koncepcją pedagogiczną wykorzystującą w procesie dydaktyczno-wychowawczym jako źródła wartości olimpizmu i sportu jest edukacja olimpijska, oparta na własnej długotrwałej tradycji i odmiennych, oryginalnych w praktyce społecznej środkach i metodach wychowania. Pedagogika kultury fizycznej kreuje określone wartości społeczne, osobowościowe, kulturowe kojarzone głównie z troską o wielostronny rozwój jednostki, zwłaszcza w sferze troski o własne zdrowie, ciało i jego higienę, rozwój i utrzymanie sprawności fizycznej. Podmiotem pedagogiki kultury fizycznej jest człowiek pojmowany holistycznie. Oznacza to, że wychowanek w procesie dydaktyczno-wychowawczym powinien mieć zapewniony wszechstronny rozwój osobowości, tj. w sferze somatycznej, w sferze emocjonalnej, w sferze społeczno-moralnej. Holistyczne traktowanie wychowanka chroni go przed silnie zakorzenioną w niektórych kręgach kulturowych tendencją do odrębnego traktowania ciała i sfery psychicznej człowieka. Zarówno pedagogika kultury jak i pedagogika kultury fizycznej będą odgrywać istotną rolę w procesach edukacyjnych oraz w zmienianiu dotychczasowego świata i tworzeniu nowego ładu społecznego. Obydwie mieszczą się w głównych nurtach unowocześnionej edukacji globalnej. Koncepcje te stale zyskują nowy i pogłębiony wymiar. Nowoczesna edukacja odwołuje się do nowej koncepcji życia i kultury. W tych przeobrażeniach edukacyjnych i kulturowych niebagatelna rola przypada pedagogice kultury fizycznej. Dlatego warto uporządkować dotychczasowy dorobek i uogólnić doświadczenia w tej dziedzinie. W historycznej refleksji nad pedagogiką kultury widoczne są wyraźne ślady rozważań nad kulturą fizyczną. Ogólnowychowawcze i kształcące walory kultury fizycznej pedagodzy dostrzegli bardzo dawno. Postrzegali ją jako istotny środek harmonijnego rozwoju człowieka, przygotowujący go pod względem fizjologicznym do aktywności życiowej, pomagający jednocześnie w utrzymaniu równowagi między obciążeniem fizycznym i psychicznym. Kultura fizyczna tradycyjnie jest identyfikowana głównie z aktywnością fizyczną człowieka. Wykorzystuje warunki i środki naturalne, w tym ruch, do kształtowania ciała według obowiązujących wzorów, często mody. Współcześnie kultura fizyczna nie jest zawężona do aktywności fizycznej i troski o ciało człowieka. Dziś stanowi ona swoiste dopełnienie kultury globalnej. Obejmuje zarówno zjawiska ze sfery bytu (cywilizacji) jak też wartości w znaczeniu socjalnym i symbolicznym. Kultura fizyczna XXI wieku jest wartością humanistyczną, której cechą fundamentalną jest autonomiczność. Począwszy od XX-lecia międzywojennego pedagodzy prekursorzy polskiej pedagogiki kultury wytyczali jednocześnie drogę rozwoju pedagogiki kultury fizycznej. Hessen podkreślał dobitnie jedność wychowania z kształceniem ciała. Łączył wychowanie fizyczne z wychowaniem moralnym, artystycznym i naukowym. Ukazywał, że wychowanie fizyczne obejmuje cele duchowe; moralne, obywatelskie, artystyczne, naukowe i gospodarcze. Wiązał wychowanie fizyczne, podobnie jak inni przedstawiciele pedagogiki kultury z pracą. Zarówno Hessen, jak i Nawroczyński, Suchodolski, Wołoszyn i Wroczyński zwracali uwagę na to, że zdrowie i sprawność fizyczną należy otaczać szczególną opieką, ponieważ są niezbędne w rozwoju społecznym i biologicznym człowieka. Należy również podkreślić, iż polscy pedagodzy kultury będący pod wpływami koncepcji twórców pedagogiki kultury w innych krajach, przenosili idee na grunt rodzimej kultury fizycznej.
Sklep: gandalf.com.pl
Cena:
16.53
15.87
Przejdź do sklepu