Największe bitwy lądowe żołnierza polskiego na Zachodzie 1940-1945
Producent: Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy w Częstochowie
Największe bitwy lądowe żołnierza polskiego na Zachodzie 1940-1945 Jerzy Zuziak WSTĘP
Polska we wrześniu 1939 roku, po klęsce w konfrontacji z przygniatającymi siłami trzech agresorów: Niemiec, Słowacji i ZSRR, mimo zajęcia całości terytorium przez ich armie, nie zeszła z pola walki, nie przestała być sojusznikiem antyniemieckiej koalicji, ani na moment nie porzuciła myśli o kontynuowaniu walki o odzyskanie niepodległości, suwerenności i wolności. Ani polski rząd, ani władze wojskowe nie podpisały żadnego aktu kapitulacji, stając u boku sojuszników, Francji i Wielkiej Brytanii, do dalszej walki. Zadanie podjęcia dalszej walki z okupantami stanęło nie tylko przed naczelnymi władzami państwa i armii, za-danie to podjąć musieli wszyscy Polacy, całe społeczeństwo, cały naród, którego wola walki i ostatecznego pokonania wrogów nigdy nie została złamana. Nikt spośród polskiego kierownictwa politycznego ani wojskowego nawet przez moment nie dopuszczał myśli, iż wytworzony stan rzeczy można uznać za trwały, nikt nie dopuszczał myśli o możliwości pogodzenia się z tragicznym losem.
Kontynuowanie walki zbrojnej stawało się wówczas koniecznością dziejową. Było ponadto widomym znakiem, że Polska - jako państwo - nie przestała istnieć. Uosobieniem tej walki były naczelne władze cywilne i wojskowe na obczyźnie oraz odtworzone, najpierw u boku Francji, a następnie Wielkiej Brytanii, Polskie Siły Zbrojne, które na lądzie, morzu i w powietrzu dokumentowały polską obecność w obozie aliantów przez cały okres drugiej wojny światowej. Nadrzędnym celem władz polskich na obczyźnie był maksymalny udział Polski w wojnie u boku aliantów, udział, który w efekcie doprowadzić miał do wyzwolenia okupowanego kraju.
Podstawami formalno-prawnymi odbudowy i rozbudowy Polskich Sił Zbrojnych u boku sojuszników francuskiego i brytyjskiego były umowy polityczno- -wojskowe oraz porozumienia zawierane między rządem polskim a rządami sojuszniczymi:
- 4 września 1939 roku został podpisany polityczny układ interpretacyjny do polsko-francuskiego sojuszu z 1921 roku. Układ ze strony polskiej podpisał ambasador Juliusz Łukasiewicz, ze strony francuskiej minister spraw zagranicznych Georges Bonnet.
- 9 września 1939 roku zawarta została międzyrządowa umowa polsko-francuska w sprawie utworzenia we Francji jednej polskiej dywizji. Umowę podpisali ambasador Juliusz Łukasiewicz i premier Francji Edouard Daladier.
- W rozwinięciu umowy z 9 września 1939 roku i w wyniku rozmów polsko-francuskich, 21 września 1939 roku został podpisany protokół wykonawczy do umowy z 9 września 1939 roku.
8 WSTĘP
- 25 października 1939 roku odbyła się w Paryżu polsko-francusko-brytyjska konferencja w sprawie użyia personelu polskiego lotnictwa. Delegacji pol-skiej przewodniczył generalny inspektor lotnictwa, gen. Józef Zając, delega-cji francuskiej pierwszy zastępca szefa sztabu armii powietrznej, gen. Jean C. Romatet, delegacji brytyjskiej przedstawiciel brytyjski w komitecie studiów francusko-brytyjskich, gen. Douglas Claude Evill.
- 18 listopada 1939 roku w Londynie podpisana została polsko-brytyjska umowa morska, jako formalna podstawa współpracy polskich okrętów z bry-tyjską marynarką wojenną. Umowę podpisał ze strony polskiej ambasador Edward Raczyński, ze strony brytyjskiej podsekretarz stanu Foreign Office, Alexander George Cadogan.
- 4 stycznia 1940 roku została zawarta umowa wojskowa między Polską a Francją. Umowa ta powoływała się na umowy polsko-francuskie z roku 1921 i 1925 oraz na protokół z 4 września 1939 roku, a jednocześnie umarzała umowę z 9 września. W generalnych założeniach zapewniała wykonanie pol-skich planów odbudowy i rozbudowy Polskich Sił Zbrojnych. Tego samego dnia podpisana została umowa w sprawie polskich sił powietrznych. Umowę tę podpisali premierzy Władysław Sikorski i Edouard Daladier.
- 17 lutego 1940 roku podpisana została umowa techniczna dotycząca odtwo-rzenia polskich sił powietrznych we Francji. Umowę podpisał ze strony pol-skiej gen. Władysław Sikorski, jako minister Spraw Wojskowych, ze strony francuskiej minister lotnictwa Republiki Francuskiej, Guy La Chambre.
- W związku z konferencją lotniczą z 25 października 1939 roku, 28 maja 1940 roku premier Winston Churchill przesłał gen. Władysławowi Sikorskiemu poprawione memorandum i projekt umowy dotyczący tworzenia polskich jednostek lotniczych w ramach lotnictwa brytyjskiego. Projekt ten gen. Si-korski podpisał 11 czerwca 1940 roku.
Na podstawie tych umów przystąpiono do odtwarzania i rozbudowy sił zbroj-nych. Pracami tymi kierowały centralne władze wojskowe, których struktura przyjęta w listopadzie 1939 roku wyglądała w ogólnym zarysie następująco: Na-czelny Wódz, Ministerstwo Spraw Wojskowych (od października 1942 roku Mi-nisterstwo Obrony Narodowej), Sztab Naczelnego Wodza.
Żołnierze polscy na Zachodzie walczyli na trzech teatrach działań wojen-nych: północnoeuropejskim (w 1940 r. i w latach 1944-1945), zachodnioeuro-pejskim (w 1940 r. i w latach 1944-1945) oraz na śródziemnomorskim (w latach 1940-1942 w Afryce Płn. i w latach
Sklep: gandalf.com.pl
Cena:
17.35
16.65
Przejdź do sklepu