Leczenie ran wojennych w Powstaniu Warszawskim 1 sierpnia - 2 października 1944
Producent: Bellona
Leczenie ran wojennych w Powstaniu Warszawskim Anna Marek Ze wstępu:
Rozwój chirurgii wojennej przede wszystkim zależał od postępów wiedzy i sztuki medycznej. Związany był także ze zmianami techniki wojskowej, środków transportu i dróg komunikacyjnych oraz z potrzebami taktyki i strategii wojskowej[1]. Podczas I wojny światowej nastąpiły zmiany w podejściu do zagadnień zranień wojennych i ich leczenia[2]. Dotychczasowe poglądy, uznające rany za jałowe i kwalifikowane do leczenia zachowawczego, a tym samym ograniczające działalność w ich obrębie, uznano za niewłaściwe, a nawet błędne. Badania prowadzone przez lekarzy francuskich i niemieckich doprowadziły do zmiany stanowiska i uznania wszystkich ran za zakażone. Ich stan uzależniony był od ilości i rodzaju zarazka, który przedostał się do wnętrza rany, oraz od odporności organizmu. Modyfikacji uległ również sposób leczenia. W szpitalach poddawano rannych zabiegowi wycięcia kanału i dna rany oraz usunięcia wszystkich znajdujących się tam odłamków. W dwudziestoleciu międzywojennym w polskiej armii opracowywano zasady taktyki sanitarnej dziś określanej jako medycznej, a także wdrażano nowoczesne poglądy dotyczące leczenia zranień wojennych. Te doświadczenia wykorzystano następnie w czasie II wojny światowej.
Sklep: gandalf.com.pl
Cena:
19.51
18.73
Przejdź do sklepu