Alfred Schnittke Stille Musik
Producent: Universal Music Polska
Alfred Schnittke Stille Musik Ad Astra Piano Trio Alfred Schnittke - autor trzech oper, dziesięciu symfonii, wielu dzieł koncertowych i kameralnych - miał tożsamość złożoną i niejasną. Urodził się w miejscowości Engels w Rosji z matki należącej do Niemców nadwołżańskich (przesiedlonych tam w XVIII wieku przez carycę Katarzynę Wielką i deportowanych przez Stalina w 1941 roku) i ojca, żydowskiego dziennikarza rodem z Frankfurtu, o korzeniach w połowie litewskich.
I Sonata na wiolonczelę i fortepian (1978)
Dedykowana wybitnej rosyjskiej wiolonczelistce Natalii Gutman, należy do najczęściej wykonywanych i nagrywanych dzieł Schnittkego. Podobnie jak w słynnym Concerto grosso nr 1 (1977), idea utworu polega na zderzeniu, niby w rozbitym zwierciadle, różnych odłamków muzycznych, które w finałowej fazie zostają scalone, choć ów proces przywrócenia jedności nie osiąga spełnienia - pozostaje jakaś rysa, wątpliwość, konieczność uczynienia kolejnego kroku.
Stille Nacht (1978)
To dzieło na skrzypce i fortepian - prezent bożonarodzeniowy dla Gidona Kremera - jest parafrazą kolędy Franza Xavera Grubera. Biedermeierowska idylla (kolęda ta jest sentymentalnym wariantem barokowej siciliany, tańca szczęśliwych pasterzy) wkracza tu powoli w odczarowany świat XX wieku: burdonowe cis fortepianu (odległe o `diabelski` tryton od toniki tonacji G-dur), użycie typowych dla Schnittkego akordów o podwójnym trybie (moll/dur), surrealistyczne flażolety i końcowe glissando na scordaturze najniższej strony skrzypcowej, obniżanej o kwartę - wprowadzają aurę niesamowitości.
Musica nostalgica (1992)
Utwór jest przykładem `recyklingu` muzycznych idei. Ten bezpretensjonalny moment muzyczny w formie quasi-menueta po raz pierwszy pojawił się w muzyce do filmu Przygody dentysty (1965, reż. Elem Klimow), potem wszedł do Suity w dawnym stylu na skrzypce i fortepian (1972), gdzie zachował omalże nietknięte pozory barokowości.
Trio fortepianowe (1992)
Trio jest przeróbką Tria smyczkowego (1985), zamówionego przez wiedeńskie Towarzystwo Albana Berga z okazji 100. rocznicy urodzin i 50. r ocznicy śmierci swego patrona. Dzieło ma charakter osobisty.
Marcin Trzęsiok Alfred Schnittke - autor trzech oper, dziesięciu symfonii, wielu dzieł koncertowych i kameralnych - miał tożsamość złożoną i niejasną. Urodził się w miejscowości Engels w Rosji z matki należącej do Niemców nadwołżańskich (przesiedlonych tam w XVIII wieku przez carycę Katarzynę Wielką i deportowanych przez Stalina w 1941 roku) i ojca, żydowskiego dziennikarza rodem z Frankfurtu, o korzeniach w połowie litewskich.
I Sonata na wiolonczelę i fortepian (1978)
Dedykowana wybitnej rosyjskiej wiolonczelistce Natalii Gutman, należy do najczęściej wykonywanych i nagrywanych dzieł Schnittkego. Podobnie jak w słynnym Concerto grosso nr 1 (1977), idea utworu polega na zderzeniu, niby w rozbitym zwierciadle, różnych odłamków muzycznych, które w finałowej fazie zostają scalone, choć ów proces przywrócenia jedności nie osiąga spełnienia - pozostaje jakaś rysa, wątpliwość, konieczność uczynienia kolejnego kroku.
Stille Nacht (1978)
To dzieło na skrzypce i fortepian - prezent bożonarodzeniowy dla Gidona Kremera - jest parafrazą kolędy Franza Xavera Grubera. Biedermeierowska idylla (kolęda ta jest sentymentalnym wariantem barokowej siciliany, tańca szczęśliwych pasterzy) wkracza tu powoli w odczarowany świat XX wieku: burdonowe cis fortepianu (odległe o `diabelski` tryton od toniki tonacji G-dur), użycie typowych dla Schnittkego akordów o podwójnym trybie (moll/dur), surrealistyczne flażolety i końcowe glissando na scordaturze najniższej strony skrzypcowej, obniżanej o kwartę - wprowadzają aurę niesamowitości.
Musica nostalgica (1992)
Utwór jest przykładem `recyklingu` muzycznych idei. Ten bezpretensjonalny moment muzyczny w formie quasi-menueta po raz pierwszy pojawił się w muzyce do filmu Przygody dentysty (1965, reż. Elem Klimow), potem wszedł do Suity w dawnym stylu na skrzypce i fortepian (1972), gdzie zachował omalże nietknięte pozory barokowości.
Trio fortepianowe (1992)
Trio jest przeróbką Tria smyczkowego (1985), zamówionego przez wiedeńskie Towarzystwo Albana Berga z okazji 100. rocznicy urodzin i 50. r ocznicy śmierci swego patrona. Dzieło ma charakter osobisty.
Marcin Trzęsiok
Sklep: gandalf.com.pl
Cena:
42.24
Przejdź do sklepu